Het einde van een tijdperk 

Het nationalisme speelde pas betrekkelijk laat een rol in de Engelse muziek. Sir Edward Elgar (1857- 1934) was de eerste Engelse com­ponist sinds twee eeuwen die zich kon verheugen in internationale erkenning. Zijn muziek is door het volkslied echter volkomen onberoerd gelaten en lijkt niets te ontlenen aan een nationale muziektraditie. Dat zij niettemin een on­miskenbaar Engels karakter heeft wordt wel toegeschreven aan de gelijkenis tussen de voor Elgar typerende melodiepatronen (grote sprongen en een da­lend verloop en de intonatiepatronen van de Engelse taal.

De re­naissance in de Engelse muziek die Elgar inluidde nam in de twintigste eeuw een nationalistische wending. Cecil Sharp (1859-1924), Ralph Vaughan Wil­liams (1872-1958) en anderen publiceerden bundels volksliederen, waarvan de melodieën vervolgens werden gebruikt in hun composities.

Holst en Vaughan Williams ontwikkelden zich tot de leiders van een nieuwe Engelse school (zie Gecomponeerde muziek en volksmuziek / Engelse componisten).