Aanvullende informatie Hedendaagse muziek 

Minimalistische muziek  

1. La Monte Young - The Tortoise: His Dreams and Journeys: Een van de pioniers van de minimal music beweging was La Monte Young (1935). Zijn The Tortoise: His Dreams and Journeys (De schildpad: zijn dromen en reizen, 1964) is een improvisatie waarbij zangers en instrumentalisten verschillende boventonen exploreren van een grondtoon die voortdurend op een synthesizer wordt herhaald.

2. Terry Riley - Mescalin Mix: Terry Riley (1935), die ooit in Youngs ensemble speelde, experimenteerde in de jaren zestig in een elektronische studio met voortdurende herhalingen van korte frasen, afgezet tegen een constante en regelmatige puls. Hij maakte gebruik van tape loops, waarbij een bepaald opgenomen fragment telkens werd herhaald, en stapelde zo de ene laag boven op de andere. De compositie voor bandrecorder Mescalin Mix (1962-1963) was het resultaat.

3. Terry Riley - A Rainbow in Curved Air: Later vatte hij belangstelling op voor Indiase muziek en schreef hij A Rainbow in Curved Air (Regenboog in een gebogen lucht, 1970) voor piano, gebaseerd op improvisaties over soortgelijke modale schalen en ritmische cycli als in eerdere muziek.

4. Steve Reich - Piano Phase: Steve Reich (1936) ontwikkelde een quasi-canonische, cyclische procedure waarin musici hetzelfde materiaal spelen, in een miniem faseverschil met hun medemusici. Hij kwam hiertoe door meerdere tape loops van dezelfde sprekende stem tegelijkertijd, maar met subtiele verschuivingen in de synchronisering af te draaien. Daarna paste hij dit idee toe in de Piano Phase (1967) voor twee piano's, en in Violin Phase (1967). Dit laatste stuk ontwikkelde zich tot een in 1979 gepubliceerde versie voor vier violisten of een violist met drie synchrone bandopnamen.

5. Steve Reich - Violin Phase: Zie 4.

6. Steve Reich - Drumming: Reichs latere werken worden gekenmerkt door een meer gedifferentieerde benadering met geleidelijke transformaties van de klankkleur, zoals in Drumming (1971) en Music for Eighteen Musicians (1974-1976).

7. Steve Reich - Music for Eighteen Musicians: Zie 6.

8. Steve Reich - Tehilim: In het vierdelige Tehilim uit 1981 wordt niet alleen imitatief contrapunt toegepast maar vertonen ook de vorm en de bezetting (zeker die van de orkestversie) symfonische trekjes. Dit geldt ook voor de latere Desert Music (1984).

9. Steve Reich - Desert Music: Zie 8.

10. Philip Glass - Einstein on the Beach: Philip Glass (1937) had tegen de tijd dat hij zijn muziekstudies had afgerond, al twintig stukken op zijn naam staan. Hij trok ze allemaal terug nadat hij in Parijs had gewerkt met Ravi Shankar. Vanaf het midden van de jaren zestig werd Glass' muziek sterk beïnvloed door de ritmische vormen van de Indiase muziek en hij legde de nadruk op de melodieusheid, de consonantie, de harmonische progressies en de zware versterking die bij popmuziek gebruikelijk zijn. Zijn viereneenhalf uur durende opera Einstein on the Beach ging in 1976 in New York in première.

11. Philip Glass - Satyagraha: Twee andere opera's volgden: Satyagraha (1979), over de geweldloze strijd van Mahatma Gandhi (een opdracht van de Nederlandse Opera) en Akhnaten, over een Egyptische farao die voor zijn monotheïsme de marteldood stierf.

12. Philip Glass - Akhnaten: Zie 11.