Componisten geboren na 1900 

Arvo Pärt is een Estse componist. Hij geldt als een van de belangrijkste hedendaagse componisten van sacrale muziek. Zijn eerste composities, waarin invloeden te horen zijn van Bartók, Prokofjev en Sjostakovitsj, dateren uit zijn studietijd. Voor zijn eerste orkestrale compositie, genaamd Necrolog, gebruikte hij de twaalftoontechniek van Arnold Schönberg. Pärt experimenteerde met diverse compositietechnieken en schreef aanvankelijk vooral seriële muziek. Hij raakte in een spirituele en professionele crisis, bestudeerde gregoriaanse muziek en de polyfonie in de Renaissance. Hij trad toe tot de Russisch-orthodoxe Kerk. In 1968 componeerde hij Credo voor piano, koor en orkest. Daarna trok hij zich een tijd terug en bestudeerde middeleeuwse muziek, waaronder van Josquin, Machault, Obrecht en Ockeghem. In 1971 maakte hij zijn rentree met Symfonie nr. 3, waarbij de polyfone structuur kan worden herleid tot de Nederlandse componisten en die elementen van zowel middeleeuwse als van barokmuziek in zich draagt. Daarna sloeg Pärt een andere weg in. Hij begon muziek te maken gekenmerkt door simpele harmonieën, vaak ook door enkele noten of drieklanken, te beginnen met Für Alina, een pianowerk uit 1976. Daarna volgden werken die tot op heden het meest bekend zijn: Fratres, Cantus In Memory Of Benjamin Britten en Tabula Rasa.