19de eeuw: instrumentale muziek 

Slechts weinig romantische componisten voelden zich aangetrokken tot de kamermuziek. Hier ontbraken immers zowel de intieme, persoonlijke expressiviteit van liederen en stukken voor solopiano als het warme koloriet en de krachtige klank van orkestmuziek. Het is daarom niet verwonderlijk dat aartsromantici als Berlioz, Liszt en Wagner aan dit genre geen bijdrage leverden. De beste kamermuziek werd geschreven door componisten die zich het meest verwant voelden met de klassieke traditie: in de eerste plaats Brahms en Schubert, en in mindere mate Mendelssohn en Schumann. In Frankrijk maakte César Franck zich verdienstelijk.