Componisten geboren tussen 1800 en 1899 

Anton (von) Webern was een Oostenrijks componist en als leerling van Arnold Schënberg lid van de Tweede Weense School. Als zeer vooruitstrevend componist is zijn invloed op met name de naoorlogse avant-garde nauwelijks te overschatten. Webern studeerde muziekwetenschap aan de Weense universiteit. In 1906 promoveerde hij op een dissertatie over de Renaissancecomponist Heinrich Isaac. De strikte manier van componeren en de virtuoze verschijningsvormen van polyfonie in diens muziek (en die van zijn tijdgenoten) zouden later zijn eigen werk diepgaand beïnvloeden. Hij leerde compositie bij Arnold Schönberg. In 1908, toen zijn leermeester de atonaliteit al bereikt had, durfde hij zijn werken voor het eerst van opusnummers te voorzien: Opus 1 is een passacaglia. Omdat zijn werk weinig gewaardeerd werd voorzag hij in zijn levensonderhoud als dirigent. Van Weberns jeugdwerken, die nog geen opusnummer dragen, heeft vooral Im Sommerwind uit 1904 enige vermaardheid verworven. Opus 1 en Opus 2 zijn nog duidelijk tonale werken, maar al vrij snel pikte Webern de vrije atonaliteit op van zijn leermeester. Vanaf Opus 17 (1925) is zijn werk in het twaalftoonssysteem geschreven. Zijn doorbraak kwam pas na zijn dood, toen onder anderen Pierre Boulez hem prees om de strikte manier waarop hij het twaalftoonssysteem toepaste.