19de eeuw: Opera en muziekdrama 

De negentiende-eeuwse Italiaanse opera steunde op een lange traditie, met diepe wortels in de volkscultuur. In Italië was men minder vatbaar voor de verleidingen van de romantische beweging dan in het noorden en Italiaanse componisten waren minder geneigd tot nieuwe en radicale experimenten. Ro­mantische elementen drongen slechts langzaam tot de Italiaanse opera door, en nooit in dezelfde mate als in Duitsland en Frankrijk. Bovendien was ope­ra in deze periode in Italië de enige belangrijke muzikale uitingsvorm, zodat al het talent zich concentreerde op dit ene genre. Binnen een dergelijke situ­atie was men geneigd tot een conservatieve houding.

Met Guillaume Tell kwam Rossini de romantiek het meest nabij. Mis­schien kwam het door zijn natuurlijke afkeer van de nieuwe romantische be­ginselen dat hij daarna besloot om een punt te zetten achter zijn operacarriè­re. Gedurende de eerste helft van de negentiende eeuw bepaalde hij echter het gezicht van de Italiaanse opera. In het grootste deel van zijn oeuvre is Rossini een representant van de diepgewortelde Italiaanse overtuiging dat opera in we­zen de hoogste manifestatie van een intensief beoefende zangkunst is, met als voornaamste doel het behagen en ontroeren van de luisteraar met melodieu­ze, onsentimentele, spontane en populaire muziek. Dit alom gedeelde idee was een belangrijk tegenwicht tegen de visies op ope­ra die men er in Frankrijk en Duitsland op na hield.