Componisten geboren tussen 1640 en 1659 

Carel Hacquart was een componist die vooral actief was in de Verenigde Provinciën (het huidige Nederland). Hij is de broer van de minder bekende componist Philip Hacquart. Carel of Carolus Hacquart werd samen met zijn broer Philippus opgeleid als koorknaap in de Sint Baafs kathedraal te Gent. Rond 1670 vertrokken zij uit het graafschap Vlaanderen naar Amsterdam, waar zij zich vestigden als vrij kunstenaar. Carel verruilde zijn werkterrein in 1679 voor Den Haag, waar hij les gaf en concerten organiseerde met steun van de bejaarde Constantijn Huygens, uit wiens briefwisseling valt op te maken dat hij Hacquart bij stadhouder Prins Maurits heeft aanbevolen. Voor zijn dagelijks levensonderhoud gaf hij les aan veel gegoede patriciërs als burgemeesters, advocaten en andere notabelen die in hun vrije tijd muziek maakten. In 1686 droeg Hacquart aan twee van deze leerlingen, de advocaten Pittenius en Kuysten, twaalf suites op. Deze konden worden uitgevoerd op één gamba, op twee gamba’s of door een gamba met continuobegeleiding. Voorts schreef hij de opera De triomfeerende min.

Marc-Antoine Charpentier was een Frans componist. Hij was een leerling van Giacomo Carissimi in Rome. Na zijn terugkeer in Parijs werd hij privé-componist voor Maria van Guise (tot haar dood in 1688) en componeerde later voor de Comédie Française, waar hij samenwerkte met Molière. De samenwerking met de toneelgroep ging nog geruime tijd door na Molières dood in 1673. Rond 1688 werd Charpentier componist voor de jezuïeten en in 1698 kapelmeester van de Sainte-Chapelle. Naast twee opera's en diverse toneelmuzieken schreef Charpentier veel kerkmuziek, onder meer tien missen, een requiem en andere liturgische muziek met instrumentale begeleiding, variërend van enkele instrumenten tot volledig orkest. De Prélude van zijn Te Deum in D groot voor solisten, koor en orkest fungeert sinds jaar en dag voor vele Europese televisiekijkers als herkenningsmelodie van Eurovisie-uitzendingen.

Johann Adam Reincken was een Nederlands-Duitse componist, organist, klavecinist, gambaspeler en muziekorganisator. Reincken geldt, met zijn vriend Dietrich Buxtehude, als een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de Noord-Duitse Orgelschool. Hij had grote invloed op het muziekleven van stad-staat Hamburg en was in 1678 een van de oprichters van de Hamburgse opera, de eerste burgeropera in Duitsland. Hij was tot ver over de grenzen van Hamburg bekend om zijn orgelspel, waarin de improvisatiekunst centraal stond. Johann Sebastian Bach maakte in zijn Lüneburger gymnasiumtijd (1700-1702) regelmatig reizen naar Hamburg om Reincken op het orgel van de Sankt Catharinenkirche te horen: het zal de jonge Bach hierbij vooral zijn gegaan om de Vespers, kerkdiensten op zaterdagavonden, in de kerk waarin Reincken op het reusachtige orgel excelleerde in breed uitgesponnen improvisaties over kerkliederen. Deze vorm van muziekmaken - improvisaties - behoort tot het genre van de Noord-Duitse Koraalfantasie. Diverse werken van Reincken zijn door Bach omgewerkt tot eigen composities.

Alessandro Stradella was een Italiaans componist, zanger en violist. Zijn muzikale betekenis ligt vooral in de dramatische en harmonische verbreding van het oratorium. Zijn nieuwe, gedeeltelijk sterk dissonante harmonieën, zijn melodische verwerking van de wereld van gevoelens en niet als laatste zijn definitieve verbreding van het Oratorio volgare tot een geestelijke opera legden de basis voor zijn buitengewone populariteit tot wijd in de 19e eeuw. In zijn oratorium volgare Johannes de Doper op een Italiaanse tekst deelt hij een achtstemmig strijkersensemble op in een concertino en een concerto grosso en wijst daarmee al naar de Concerti grosso van Arcangelo Corelli vooruit. Of Stradella daarom inderdaad ook als "uitvinder" van het Concerto grosso kan aangezien worden, blijft omstreden.

Heinrich Ignaz Franz Biber von Bibern was een Oostenrijks componist en violist van Boheemse herkomst. In het begin van de jaren zestig van de 17de eeuw was hij als musicus in dienst van vorst Johann Seyfried Eggenberg in Graz. Later was hij kapelmeester tot 1670 van de beroemde kapel van de vorst-aartsbisschop van Olomouc Karl von Lichtenstein-Kastelkorn. Aansluitend was hij violist en componist, dirigent en rentmeester aan het hof van de aartsbisschop van Salzburg Maximilian Gandolph von Khuenburg. In 1690 werd hij door keizer Leopold I van het Heilige Roomse Rijk met de adelstitel "Biber von Bibern" onderscheiden. Zijn composities bestaan merendeels uit kerkmuziek, hoewel ook twee opera's van hem bekend zijn.

Juan Bautista José Cabanilles Barberá (ook: Juan Baptista Josep Cavanilles) was een Spaans componist en organist. Als klein jongetje was hij lid van de plaatselijke kerkkoor. In 1665 werd hij op 20-jarige leeftijd tweede organist van de Kathedraal van Valencia. In 1666 werd hij na de dood van Andreu Peris tot eerste organist benoemd en bleef in deze functie tot zijn dood. Cabanilles Barberá kan als de bekendste Valenciaanse componist van de 17e eeuw beschouwd worden. Hij leidde ook het jongenskoor van de kathedraal. In 1668 werd hij tot priester gewijd. Hij schreef composities voor ondermeer orgel, banda (harmonieorkest) en geestelijke muziek, waaronder missen.

Johann Theile was een Duits componist van het barokke tijdperk, beroemd om de opera Adam und Eva, die op 2 januari 1678 in Hamburg te zien was. Zijn leermeester was Heinrich Schütz, de meest prominente Duitse componist uit de 17e eeuw. Theile wordt beschouwd als een van zijn meest begaafde leerlingen. In 1673 schreef hij zijn Matthäuspassion in Lübeck. Zijn oeuvre omvat het Singspiel (Duitse volksopera met gesproken dialoog), opera's, missen, psalmzettingen, passies, aria's, canzonettes en sonaten, evenals motetten. Hij schreef ook een aantal werken over muziektheorie, met name over contrapunt. Hij was docent van Johann Mattheson. Dietrich Buxtehude was zijn belangrijkste leerling (ondanks dat hij negen jaar ouder was).

Pelham Humfrey was een Brits componist uit de Barok, een van de leermeesters van Henry Purcell. Zoals zovele prominente Britse componisten uit die tijd, begon Humfrey zijn carrière als koorjongen in de Chapel Royal. Enkele van zijn anthemswerden aldaar uitgevoerd. In 1664 reisde hij naar Frankrijk en Italië om de continentale muziek te gaan bestuderen. Humfrey is te vroeg gestorven om grote roem te verwerven; desondanks is het beperkte oeuvre dat hij naliet opvallend wegens zijn eigenzinnige stijl. Geïnspireerd door de Franse conventies van strijkerssymfonieën en ritornelli, integreerde hij virtuoze stemsolo's in een complex geheel van instrumentale gewrochtheid. 18 anthems zijn van Humfrey bewaard gebleven, waarvan er één nog in het kerkrepertoire zit, Hear, O Heav'ns. Door toedoen van zijn ruwe, impulsieve melodielijnen en veeleisende stempartituren wordt Humfrey vrijwel nooit door amateurkoren uitgevoerd. Evenwel zijn vele van zijn anthems juist om die reden interessant, bijvoorbeeld Lift up your Heads, met een agressieve opening van het koor, By the Waters of Babylon, met typerende gevarieerde en originele melodieën, en het intieme Like as the Hart Desires the Waterbrooks.

John Blow was een Engelse componist en organist, het bekendst om zijn anthems, waarvan hij er meer dan 100 schreef. Hij was de leermeester van William Croft en Henry Purcell. Vergelijkbaar met Purcells Dido and Aeneas componeerde Blow Venus and Adonis. Blow stond rond 1680 zijn post als organist van Westminster Abbey aan Purcell af, uit respect voor diens meesterschap. Qua stijl is Blow vaak met Purcell vergelijkbaar, zij het iets zwaarder en met een sterkere nadruk op de basso continuo. Zijn anthem God Spake Sometime in Visions componeerde hij voor de troonsbestijging van Jacobus II in 1685. Het werk vertoont Blows typerende hang naar excentriciteit en grillige melodielijnen, die ook Purcell niet vreemd was, maar in tegenstelling tot deze laatste beheerste hij wellicht in mindere mate de kunst om zijn excentrieke melodieën goed in het gehoor te laten liggen. Dat hij echter wel degelijk in staat was vakmanschap af te leveren, mag blijken uit zijn solozangen en klavecimbelsuites. Eveneens memorabel is zijn ode The Glorious Day is Come. Hij bundelde een groot aantal van zijn liederen in de collectie Amphion Anglicus, waarvan de epiloog Sing, ye Muses. Blow heeft evenwel steeds in de schaduw van zijn leerling Purcell gestaan.

Johann Jakob Walther was een Duits violist en componist. Samen met Heinrich Ignaz Franz Biber en Johann Paul von Westhoff behoort J.J. Walther tot de meest significante violisten van de 17e eeuw. Zijn werk vraagt een virtuoze technische uitvoering, en toont een scala aan vormen en variatietechnieken. Er zijn 40 werken overgeleverd, die in twee banden zijn uitgegeven: Scherzi da Violino solo con il basso continuo; deze viool-solocyclus loopt vooruit op Paganini’s virtuose pizzicato-technieken. Hortus chelicus; het bevat 28 stukken en is meer gevarieerd dan de werken uit de eerste band.

Georg Muffat was een Duits componist, kapelmeester en organist. (Zijn zoon is de in Wenen werkzame organist-componist Gottlieb Muffat.) Van 1663 tot 1669 kreeg hij een muziekopleiding in Parijs, onder anderen bij Jean-Baptiste Lully (1632-1687). Na omzwervingen in Europa vestigde hij zich – 25 jaar oud – in Salzburg. De aartsbisschop aldaar liet hem in 1681 en 1682 op studiereis naar Italië gaan, waar hij onder andere bij Pasquini in Rome in de leer ging. Daar ontmoette hij tevens Arcangelo Corelli en leerde hij diens Concerti grossi kennen. Muffats eigen werken versmelten elementen van de Italiaanse en de (door zijn studie in Parijs geleerde) Franse stijl. Na zijn terugkomst in Salzburg (1682) werkte hij als bemiddelaar van deze divergerende stijlen. In 1690 werd in Salzburg zijn Apparatus musico-organisticus gepubliceerd. In zijn voorwoord schreef Muffat dat het zijn bedoeling was om de Italiaanse, Franse en Duitse stijlen samen te brengen in iets nieuws.

Johann Pachelbel was een Duits organist en componist uit de barokperiode. Behalve de bekende Canon in D voor drie violen en basso continuo componeerde Pachelbel een aanzienlijk aantal instrumentale ensemblewerken, cantates en orgelwerken voor de eredienst in de Lutherse kerk.

Arcangelo Corelli was een Italiaans violist, componist en muziekleraar. Hij studeerde in Bologna en omstreeks 1685 verhuisde hij naar Rome, waar hij zijn eerste sonates voor de viool publiceerde. Zijn werken waren in heel Europa bijzonder populair. Zijn oeuvre omvat een serie van twaalf concerti grossi, twee series van twaalf sonate da camera (zgn. kamersonates, voor twee violen, violone en klavecimbel), tweemaal twaalf sonate da chiesa (kerksonates, eveneens als triosonates bezet, met basso per l’organo), twaalf sonates voor één viool en basso continuo, etc. De 12 concerti grossi zijn in 1714, het jaar na Corelli’s overlijden, als zijn opus 6 in druk verschenen in Amsterdam, bij uitgeverij Estienne Roger. Ze zijn te onderscheiden in 8 concerti da chiesa en 4 concerti da camera.

Agostino Steffani was een Italiaans geestelijke, diplomaat en componist. Zijn eerste opera, Marco Aurelio, is 1681 in München voor het carnaval geschreven. Het werd gevolgd door vele andere. Steffani neemt een eigen plaats in tussen de toenmalige Italiaanse componisten (zoals Alessandro Scarlatti) in zijn beheersing van instrumentale vormen. Zijn opera ouvertures tonen een opvallende combinatie van Italiaanse vriendelijkheid met een logische beknoptheid van de constructie die door Franse invloed wordt toegeschreven. In vocale muziek is alleen Avanti il levar de la tenda noemenswaardig, die superieur is in melodische constructie.

Johann Kaspar Ferdinand Fischer was een Duits componist en organist, niet te verwarren met Johann Fischer (1646-1720), ook een Duits componist. Zijn werk wordt gekenmerkt door een grote beheersing van het contrapunt en van de Franse barokstijl van componisten als Lully. Carl Philipp Emanuel Bach schrijft dat zijn vader (Johann Sebastian Bach) Fischers werk zeer waardeerde en hem als een van de grootste componisten van zijn tijd beschouwde. De Ariadne Musica is de eerste cyclus van stukken die alle chromatische toonsoorten systematisch doorloopt, afgezien van de vijf toonsoorten die het meest vals klonken in de toentertijd gebruikelijke middentoonstemming (daarnaast is er ook nog een stuk in de phrygische modus). Het is daarmee een belangrijke voorloper van Bachs Wohltemperierte Klavier, waarin door een inmiddels veranderde stemming van het klavecimbel alle toonsoorten doorlopen konden worden zonder het gehoor al te veel geweld aan te doen.

Michel-Richard Delalande was een Frans componist die zich met name heeft toegelegd op het componeren van religieuze muziek. Het grand motet kwam bij Delalande tot volle bloei. Er zijn 75 van deze werken bekend, die zijn aangemerkt als authentiek door Delalande gecomponeerd. De motetten bevatten zowel opera-achtige airs galants als de wat meer statige stijl van de Versailles-motetten van zijn voorgangers Lully en Dumont, zowel fijnzinnige polyfone gregoriaanse melodieën als grote homofone koren. Een voorbeeld hiervan is het motet Confitebor tibi domine uit 1699. Delalandes wereldlijke muziek omvat balletten, divertissement en pastorales. Zijn Ballet de la jeunesse dat in 1686 in Versailles werd uitgevoerd, is een voorloper van de opéra-ballet. Delen uit de balletten en divertissements bewerkte Delalande voor gebruik in de populaire Symphonies pour les Soupers du Roy, die om de veertien dagen onder Lodewijk XIV en Lodewijk XV tijdens de soupers werden uitgevoerd. De Symphonies des Noëls zijn toonzettingen van traditionele Franse kerstliederen die op kerstavond in de koninklijke kapel werden gespeeld.

Giuseppe Torelli was een Italiaans componist, één van de grote van zijn tijd. Hij studeerde viool in zijn geboortestad Bologna. Later ging hij compositie studeren bij Giacomo Perti. Giuseppe Torelli was een van de productiefste componisten voor trompet in zijn tijd. Ook schreef hij regelmatig concerten voor strijkers. Zijn werk had een belangrijke invloed in de ontwikkeling van het concerto grosso naar het soloconcerto. Zo creëerde hij een eerste vioolconcerto in 1700. Hij schreef een 85-tal stukken, gegroepeerd in Opus 1 tot 8, voornamelijk sonates, concerten (onder meer voor trompet en orkest) en concerti grossi.

Henry Purcell was een Engels componist van barokmuziek. Zijn werk behoort tot het belangrijkste barokrepertoire. Hij was onder andere een leerling van de Engelse componist John Blow. Purcell schreef zowel kerkmuziek, toneelmuziek en instrumentale werken als liederen en (semi-)opera's. Purcell werd een populair componist van welkomstliederen voor vorstelijke personen en lofzangen (odes). Hij schreef één doorgecomponeerde kameropera, Dido and Aeneas, alsmede vijf semi-opera's, een soort muziektheater waarin een compleet toneelstuk is verwerkt en die ook sterk beïnvloed is door de masque. Vermeldenswaard zijn verder Purcells fantasia's, geschreven in een idioom dat mede teruggrijpt op de full consort-stijl van William Lawes en John Coprario, of de vedelfantasia's van Orlando Gibbons.